Foreldraeðlið lætur ekki að sér hæða

Einu sinni þegar Selma var oggupons kom Elín stormandi út af baðherberginu að springa úr stolti með eyrnapinna: "Viltu sjá!" 

Ég skildi ekki hvað var svona heillandi við eyrnamerg litlu frænkunnar (hélt reyndar fyrst að uppruninn væri í eyrum systur minnar, sá misskilningur var leiðréttur), en nú hef ég séð ljósið.  Ég var nefnilega þvílíkt lukkuleg þegar ég skóf í fyrsta sinn úr eyrum Ágústar Ísleifs, alveg í skýjunum yfir "dugnaðinum" í framleiðslunni.  Mér finnst nefnilega allt æðisleg sem viðkemur syninum.  "Nei sko þetta líka fína kusk milli tánna, mikið er það yndislegt".  Og feitukallaroparnir og önnur búkhljóð hljóma að sjálfsögðu eins og englasöngur í mínum eyrum.  Svo ekki sé minnst á hrósin sem drengurinn fær fyrir afköstin þegar er skipt á bleiu...

Svona er náttúran klók að sjá til þess að foreldrarnir nenni örugglega að hugsa um barnið sitt

En stundum er maður svolítið mæðulegur þrátt fyrir góða umönnun.

Athugasemdir

[ammaGuðný (IP-tala skráð) 3.9.2008 kl. 19:01]

Mæðulegur, en samt svo sætur.

kveðja amma G